کتاب حاضر مجموعهای از هفت جستار مهم از گادامر است که همگی پس از «حقیقت و روش » نگاشته شدهاند. در بخش نخست کتاب حاضر که بیشر حول محور گسترۀ «هرمنوتیک فلسفی»، مفاد و دلالتهای آن و نیز تعیین مرزهای آن با سایر حوزههای معرفتی میچرخد، گادامر تلاش میکند که با بازگشت به «حکمت عملی» باستان و مشخصاً فلسفۀ عملی ارسطو و فن خطابۀ او، دامنه و گسترۀ هرمنوتیک فلسفی خود را تعیین کند. افزون بر این تلاش میکند با تأکید بر مفاهیم فلسفی یونانیای همانند آرته، لوگوس، تئوریا، تخنه، ارگون، پراکسیس، پوئسیس، انرگیا، اِتوس، متکسیس، میمسیس، فرونسیس، فیلیا و بایوس، برداشت غیردقیق فلسفه و علم دورۀ مدرن از تلقی فیلسوفان باستان از این مفاهیم را به چالش کشد و از این طریق چشمانداز دیگری برای مواجه با متون و زمینۀ آنها عرضه کند. در بخش دوم کتاب، گادامر به مواجۀ هرمنوتیکی با فیلسوفان یا سنتهای فکری پیش از خود میپردازد. او در این مقالات با رویکرد هرمنوتیکی و وسواس ویژۀ خود با فیلسوفانی همچون افلاطون، ارسطو، هگل، هایدگر و دریدا به گفتوگو مینشیند و بر آن است تا در لابهلای آثار و متون این فیلسوفان و نیز با عنایت به اصطلاحات و نظام فلسفی آنها تفسیری متمایز در موضوعی خاص به دست دهد و بصیرتی جدید دربارۀ اندیشۀ این فیلسوفان و بهطور کلی در مورد سنت فلسفی غرب ارائه کند.