کتاب پیش رو، جلد سوم از مجموعه آثار هایدگر، منتشرشده در سال ۱۹۲۹ است و اثری برجسته در دورۀ نخست تفکر هایدگر به شمار می‌آید. بسیاری از مفسرین، آن را قسمتی مهم از بخش دوم «هستی و زمان» می‌دانند که هرگز با عنوان هستی و زمان ۲ نگاشته نشد. آنطور که در فقرۀ هشتم هستی و زمان می‌خوانیم، تفکرات سه شخصیت فلسفۀ غرب «دکارت»، «ارسطو» و «کانت»، نقشی اصلی در این‌بخش نگاشته‌نشده ایفا می‌کنند. در این میانه، گام نخست، «آموزۀ کانت دربارۀ شاکله‌مندی و زمان به‌مثابه مرحلۀ مقدماتی بسامسئله زمان‌مندی» بوده است. موضوع کتاب کانت و مسئله متافیزیک هم همین است. از این رو، این کتاب پیوندی تنگاتنگ با هستی و زمان دارد.گفت‌وگو با کانت یا ساخت‌شکنی تفکر او به معنای مواجهۀ اهداف فکری هایدگر با یکی از تأثیرگذارترین فلاسفۀ غرب و سنجش میزان تحقق‌یافتن عملی فکری هایدگر است. این همان چیزی است که از آن، تحت عنوان خشونت تفسیر خود از آن یاد می‌کند.
